Martijn Aslander

NS en de menselijke maat?

Ik ben een enthousiaste treinreiziger. Heerlijk, gewoon zitten, wat om je heen kijken, eventueel leuke mensen ontmoeten, mensen kijken, en genieten van het landschap, of dat nu stedelijk of landelijk is.

Daarnaast een prima manier om reistijd om te zetten in werktijd. Zeker nu alle grote stations een Hotspot van KPN hebben, kan ik op elke stopplek onderweg mijn mail versturen en ophalen.

Natuurlijk heeft een trein nadelen. Zo komen ze niet overal waar ik wil zijn, zijn er af en toe bizarre spelregels inzake kortingskaarten en tijdstippen. Verder ben ik zeker niet te spreken over het boetebeleid. Het gebeurt me nogal eens dat ik halsoverkop een trein moet halen, omdat ik anders een voor mij belangrijke afspraak mis. Vroeger kon je dan gewoon om een uitgestelde betaling vragen, al dan niet met wat schaamrood op je kaken, en kreeg je een acceptgiro in de bus.

Ik begon reeds te vermoeden dat de NS het zicht op de menselijke maat, in het leveren van klantwaarde helemaal kwijt was. Een paar weken geleden kwam ik ineens een opbeurend bericht in de kranten tegen. Met haar nieuwe boetebeleid was het aantal zwartrijders welliswaar flink gedaald, maar tevens bleek dat dit beleid haar doel wat voorbij schoot. Conducteurs wilden zelf weer kunnen inschatten of iemand al dan niet te goeder trouw was. Regels zijn regels, maar men vergeet nogal eens dat die regels er zijn ten dienste van de mens en nooit ten koste!

Gisteren sloeg mijn stemming in deze zowaar om. Onderweg naar Amsterdam Centraal aanschouwde ik een vrolijke conductrice, die een paar kinderen vriendelijk vroeg om hun kaartje, om daar vervolgens een prachtig gaatje in te knippen. Niet met haar NS-kniptang, maar met een zelf gekocht crea-bea perforatortje. Het gat? in de vorm van een treintje, vinden kinderen leuk, aldus Marjan, de conductrice.

Geweldig!! Iemand die lol heeft in haar werk, en zelf nadenkt over hoe je klanten kunt laten lachen.

Corporate hebben ze ook wat leuks bedacht, ontdekte ik 10 minuten later, een gratis schoonmaakdoekje, met op de achterkant wat informatie over hoe erg de NS haar best doet om de stations schoner te laten zijn. Zo ontdekte ik dat er maar liefst 25.000 (!) NS prullebakken zijn. Kunnen daar mooi al die onterechte boetes in!

Oproep: Stuur dit berichtje door aan mensen die conducteurs kennen, misschien gaan er dan wel meer NS mensen meedenken over hoe treinreizen leuker kan worden!

We hebben teveel spullen!

Afgelopen jaar ben ik een aantal keren het bericht tegengekomen dat de markt voor self-storage, dus voor de extra opslag van spullen voor bedrijven en particulieren enorm is toegenomen. In Amerika is de markt zelfs al 17mld dollar groot. Groter zelfs dan de filmindustrie... Ook in Nederland zie ik de laatste tijd overal opslagruimte in de verhuur.

Blijkbaar hebben we meer spullen nodig dan we kunnen bewaren in ons huis. Maar hoe vaak gebruiken we die spullen? Is het niet veel handiger om spullen te lenen in plaats van te kopen? Zou het bezitsdrang zijn? Dit hamsteren van spullen?

Ik loop zelf regelmatig door mijn "spullen" heen en vraag me af wat ik ermee moet. Is het me dierbaar? Gebruik ik het vaak? Ken ik iemand die er blijer van wordt? Ik kies voor compact! (mijn vrouw zal het waarschijnlijk niet met me eens zijn, maar in 90% van de gevallen gaat het dan over mijn voorraad boeken en stapels papier, die smeken om gelezen te worden)

Jeremy Rifkin schreef in "The Age of Access" over een ontwikkeling waarin toegang belangrijker gaat worden dan bezit. Zelf huur ik een computer in plaats van er een te kopen. Scheelt in de liquiditeit, als er gelazer mee is, krijg ik binnen twee(!) dagen een nieuwe, en na een jaar krijg ik weer een nieuw model. Altijd up-to-date, toegang tot een goede betrouwbare snelle computer is voor mij belangrijker en praktischer dan het bezit ervan. (Ik huur mijn Apple computer overigens bij Macrent)

Denken in "toegang" in plaats van in bezit heeft overigens nog meer voordelen, hoe minder je hebt, hoe minder je kunt kwijtraken ;)