Martijn Aslander

Pinkpop en marketing

Afgelopen weekend was ik voor de tweede keer in mijn leven op Pinkpop. Uitgenodigd door Maarten van Buutvrij. Samen met Fenje (mijn vrouw) ben ik zondag richting Landgraaf gereden, hotelletje gepakt in Valkenburg, om op maandag lekker op tijd in de buurt te zijn.

Ik was nog nooit in Valkenburg geweest, en daar aangekomen, bleek het een heel aardig oud stadje te zijn, met erg veel mooie oude gebouwen, kastelen en een kasteelruine. We besloten ter plekke om er een dagje aan vast te plakken, en na Pinkpop op dinsdag, als alle toeristen weer weg waren eens rustig alle bezienswaardigheden te bekijken. Van alle honderden hotels die Valkenburg rijk is, kwamen we uitgerekend in een van de "foutste" hotelletjes terecht. Niet fout in de verkeerde zin hoor, maar de kamers waren zo oud, dat ze bijna als bezienswaardigheid in de tour konden worden meegenomen. Midden in het centrum, tegenover de kasteelruine.

Gelukkig bleken de uitbaters prima te hebben begrepen waar het horecavak om draait, namelijk aandacht, en het gevoel dat je erg welkom bent.

Affijn, maandag onderweg gegaan naar het festivalterrein op een kwartiertje rijden, waar we keurig weren opgevangen door Maarten Boer van Buutvrij en zijn crew. Tot mijn verbazing kregen we geen "gewone" entreekaarten, maar polsbandjes met "crew" erop. Access all area, behalve backstage.

De jongens waren aan het werk voor Douwe Egberts, met een paar hele leuke acties om publiek naar de Douwe Egbertstent te krijgen, erg leuk en hilarisch, en er werd ontzettend veel koffie geschonken daar.

Maarten en Ruben.....

De tent van Douwe Egberts stond naast een Pipowagen van Ben & Jerry's die een grasveldje hadden bezaaid met Fatboys. Net wat een  festivalbezoeker  nodig heeft... Chilltime,  met uitzicht op het grote  scherm, met ijs, cappucino en bier binnen handbereik.

Mijn vrouw was de hele dag niet meer weg te krijgen uit die hoek, en inderdaad, de beste plek om zo relaxed mogelijk van Pinkpop te kunnen genieten.  Tussendoor heb ik een hoop mensen gesproken, en  een beetje zitten observeren hoe zo'n festival nu eigenlijk werkt, en wat de grote merken doen om aandacht voor hun produkten te krijgen. Ik zal geen bedragen noemen, maar als je ziet wat merken betalen om op Pinkpop te mogen staan, en wat voor acties ze uithalen om op het netvlies van de bezoeker te komen dan vraag je je af waarom je nog met grote budgetten zou gaan smijten om op tv te kunnen als je op deze manier, veel subtieler aanwezig kunt zijn voor een fractie van de bedragen die Tv-reclames kosten.

Een paar weken terug las ik het boek "All Marketeers are Liars" van Seth Godin, waarin hij stelt dat de tijd dat je je klanten kon "vangen" met grote advertentiebudgetten nu echt wel voorbij is. TV-reclame als een slecht werkende Viagra zeg maar. Je krijgt er wel een erectie van als marketeer, maar verder heb je er niet zoveel aan(vanuit het perspectief bekeken van wat er tegenwoordig nog meer kan, voor veeeeel minder geld). De acties die ik Douwe Egberts en Ben&Jerry's heb zien plegen komen een heel eind in de buurt van de authentiteit waar Seth Godin over schrijft.

Ik ben inmiddels al druk aan het nadenken over leuke acties op Lowlands voor wat mensen uit mijn netwerk die een marketingfunctie hebben.

En ik maar denken dat David Gray een neger was..

Toch een beetje raar, ben je op een live-festival, is de beste experience toch net in de buurt van het grote scherm....

Gewetensvraag voor adviseurs....

Leven van Donaties
Ik leef van donaties. Daar voel ik me prettig bij. Veel mensen raken aardig in de war, of verklaren me gelijk voor gek als ik het hierover heb. Maar waar leef je dan van, is het eerste wat ze daarna vragen. Dat is eigenlijk net zo raar als vertellen dat je in een Volvo rijdt en vervolgens de vraag te krijgen, "Maar in wat voor auto rijd je dan?"

Een dergelijk gebeuren vraagt om opheldering, bij deze een poging.

Creeer je wel waarde?
Sinds een paar weken heb ik een tegenvraag bedacht voor mensen die verbaasd reageren. "Zeg meneer, als uw klanten zelf zouden mogen bepalen wat u zou krijgen na het leveren van uw dienst, zou  u dan meer of minder krijgen dan nu?"  Het effect van deze vraag heeft me nog meer verbaasd dan de verbaasdheid van de mensen over het leven van donaties.

Het blijkt een echte eye-opener te zijn. Blijkbaar zijn veel mensen zich niet echt bewust van het fenomeen waarde en van de vraag of je wel echt waarde levert. Als het antwoord is dat je meer zou krijgen dan nu, dan zou het dus eigenlijk vreemd zijn als je het niet aan je klanten zou overlaten om jouw toegevoegde waarde te mogen bepalen, achteraf. Dit levert in dat geval meer op!

Waardevolle lessen
Als je antwoord is dat je waarschijnlijk minder zou krijgen dan nu, dan heb je wat mij betreft een probleem. Misschien niet nu, op termijn zeker. Als je klanten zelf zouden mogen bepalen wat je waard bent, en je krijgt minder dan nu dan heb je of de verkeerde klanten, of je levert geen waarde, of allebei.

Waardevol toch? Zo'n vraag? Het dwingt je namelijk om na te denken over je toegevoegde waarde. Mocht je twijfelen over je waarde, ga dan in dialoog met je klant, en heb het er over, waarschijnlijk gaat het je enorm helpen. Je klanten leveren je een enorme bron van informatie op over je performance, en ik kom nog steeds veel bedrijven tegen die zelden met klanten praten. Een gemiste kans!

Hoe werkt het?
Omdat mensen bij donaties het beeld krijgen van een arme monnik die zijn hand ophoudt, of van een dame met een collectebus, lijkt het me handig om dat beeld wat opnieuw in te kleuren. Wat mij betreft is een donatie een gift die iemand aan je geeft als blijk van waardering of om hulp te bieden. Dat kan dus ook best in de vorm van een factuur, alleen factureer je pas als iemand erom vraagt, en mag degene die wil bijdragen zelf de hoogte van de factuur bepalen. De crux? Wakker blijven of je wel op de goede plek bezig bent, en in de gaten blijven houden of je wel waarde creeert.

Dienstensector
Let wel, ik schrijf dit vanuit de perceptie van een adviseur, die alleen maar "tijd" verkoopt en geen grondstofkosten of machines moet terugverdienen. Ik ben nog bezig met een model dat hanteerbaar is voor bedrijven en organisaties die veel aanloopkosten hebben.

De voordelen:

1. Je bent bewuster bezig met je klant. Welke klanten wil je eigenlijk graag? En welke kun je het   
    beste helpen? Wat is je onderscheidend vermogen ten opzichte van eventuele concurrentie?

2. Je verlaagt de drempel. Als je produkt of dienst echt van waarde is, dan is het handig als je klanten
    zo weinig mogelijk drempels hebben om te kunnen ervaren of je produkt echt wat toevoegd.

3. Je kunt je concentreren op de echte vraag. Vaak wordt een adviseur benaderd om een
    schijnprobleem op te lossen, zonder aan de echte vraag te mogen werken. Als je niet te huur bent,
    dan kom je ook niet in de traditionele (vaak niet werkbare) opdrachtgever-opdrachtnemer-relatie,   
    die er te vaak voor zorgt dat je niet meer kritisch bent uit angst voor uit uitblijven van   
    vervolgklussen.

4. De zo vaak gehanteerde formule uur x tarief kan overboord. Soms creeer je in een paar uur gewoon
    heel veel waarde, door informatie te geven, ideeen te bieden, of door een handig contact. In veel
    gevallen klaar ik een klus in een kwartier tot een half uur. In zo'n geval is uur x tarief echt niet
    handig. Praat in zulke gevallen over gepercipieerde waarde!

5. Tijd is geen geld. Tijd is relatief, als ik samenwerk met een klant(mens) dan leer ik zelf ook een
    hoop. Mijn klant heeft zelf ook veel kennis, en toegang tot bronnen en werelden die ik niet heb. Het
    leuke van kennis, toegang en ideeen, is dat je die onbeperkt kunt weggeven, zonder er minder van
    te krijgen. Je helpt er iemand mee, en stelt hem of haar in staat om iets terug te doen. Op die manier
    ga ik gratis naar de bios omdat ik iemand in de filmwereld een aantal diensten heb bewezen. Gratis   
    naar de film is voor mij in zo'n geval veel leuker dan geld!

6. Je kunt je eigen voorwaarden stellen. Veel adviseurs wringen zich in allerlei bochten om maar aan de
    wens van de "heilige" opdrachtgever te kunnen voldoen. En leveren vaak een stuk van zichzelf in,
    en daarmee van hun echte waarde. Blijf jezelf! En doe het beste wat je kunt doen, en zoek de
    mensen die daar behoefte aan hebben. Zo geloof ik zelf niet in adviesrapporten. Een waste of time!
    Het maken ervan kost een hoop tijd, niemand leest het echt, laat staan dat er echt wat mee
    gebeurt. Niet mijn ding, want dat is het creeeren van beweging, en papier leidt zelden tot beweging.
    Sinds ik niet meer "te huur" ben, maak ik ook geen papier meer, en tot op heden geloof ik dat de
    "klant" daar echt mee geholpen is (en de afgelopen jaren zijn mijn donaties alleen maar fors   
    toegenomen).

7. Je kunt gelijk aan de slag! Je hoeft niet meer te wachten op een klus! Zoek de plekken op waar jij je
    toegevoegde waarde kunt leveren en start doing it! Je leert ervan, je maakt mensen blij en geloof
    me, iemand die ECHT iets toevoegd, wordt beloond. Bedenk alleen, dat er meer uitdrukkingsvormen
    van waarde zijn dan alleen geld. Informatie, kennis, ideeen, aandacht, compassie en toegang zijn
    evengoed uitdrukkingsvormen van waarde die je kunnen helpen bij het doen van je ding op deze
    planeet.

Zo ! Ik heb gezegd!

Tenslotte
Een tweede motivatie voor deze post, vormt een lezing van Geert Mak uit 2004 waarin hij stelt dat dit land te veel adviseurs heeft die geen waarde leveren. Geert en ik zijn het eens! Zullen we ophouden met die mensen te belonen met te hoge bedragen?

Voor de mensen die wat onzeker worden van deze tekst en zich afvragen hoe ze in godsnaam moeten beginnen, en of ze dan nog wel genoeg te eten hebben, post er vrolijk op los met de reactietoets en ik help je verder!

Elke dag oom Dagobert?

Deze tekst wilde ik niemand onthouden, als ik het goed heb is hij van A.Boers....:

Beeld je eens in dat een bank elke ochtend een rekening voor je zou openen met daarop € 86.400.
Het enige wat je hoeft te doen, is twee regels naleven.

Regel 1: je mag geen geld overhevelen naar een andere rekening, je mag het alleen maar uitgeven. Wat je een dag niet opsoupeert, ben je ’s avonds kwijt.
Regel 2: de bank mag dit spel op elk moment stopzetten, zonder je daarvan vooraf op de hoogte te brengen. De bank kan dus altijd zeggen: het is gedaan, ik sluit de rekening: game over!

Wat zou je doen?
Wedden dat je elke eurocent zou uitgeven aan dingen die je plezieren en aan cadeautjes voor mensen die je lief zijn? Kortom: met elke eurocent zou je geluk brengen in je eigen leven en in dat van anderen. Of niet soms?

Welnu, bij die magische bank, daar zijn we allemaal klant: het is de tijd.
Elke ochtend krijgen we gratis en voor niks 86.400 seconden in één dag.
En wanneer we ’s avonds gaan slapen, kunnen we de resterende seconden niet overdragen.
Wat we vandaag niet hebben beleefd, is voorgoed verloren.
Gisteren komt niet meer terug. Elke ochtend begint dit magische spektakel opnieuw.

De bank kan onze rekening op elk moment, zonder opzeggingstermijn, afsluiten.
Elk leven is eindig en de dood komt meestal onverwachts.

Dus … wat ben je van plan met die 86.400 seconden die je elke dag krijgt?

Welkom op deze planeet: wat ga je doen?

We hebben teveel spullen!

Afgelopen jaar ben ik een aantal keren het bericht tegengekomen dat de markt voor self-storage, dus voor de extra opslag van spullen voor bedrijven en particulieren enorm is toegenomen. In Amerika is de markt zelfs al 17mld dollar groot. Groter zelfs dan de filmindustrie... Ook in Nederland zie ik de laatste tijd overal opslagruimte in de verhuur.

Blijkbaar hebben we meer spullen nodig dan we kunnen bewaren in ons huis. Maar hoe vaak gebruiken we die spullen? Is het niet veel handiger om spullen te lenen in plaats van te kopen? Zou het bezitsdrang zijn? Dit hamsteren van spullen?

Ik loop zelf regelmatig door mijn "spullen" heen en vraag me af wat ik ermee moet. Is het me dierbaar? Gebruik ik het vaak? Ken ik iemand die er blijer van wordt? Ik kies voor compact! (mijn vrouw zal het waarschijnlijk niet met me eens zijn, maar in 90% van de gevallen gaat het dan over mijn voorraad boeken en stapels papier, die smeken om gelezen te worden)

Jeremy Rifkin schreef in "The Age of Access" over een ontwikkeling waarin toegang belangrijker gaat worden dan bezit. Zelf huur ik een computer in plaats van er een te kopen. Scheelt in de liquiditeit, als er gelazer mee is, krijg ik binnen twee(!) dagen een nieuwe, en na een jaar krijg ik weer een nieuw model. Altijd up-to-date, toegang tot een goede betrouwbare snelle computer is voor mij belangrijker en praktischer dan het bezit ervan. (Ik huur mijn Apple computer overigens bij Macrent)

Denken in "toegang" in plaats van in bezit heeft overigens nog meer voordelen, hoe minder je hebt, hoe minder je kunt kwijtraken ;)